من آرومم... مثل همیشه!

 من آرومم ... مثل همیشه !  

چطور می تونم فقط از خوشی ها بنویسم . خوشی ها رو می شه ننوشت ولی فکر و ناراحتی و غم و غصه رو اگه ننویسم ، دلم پر می شه ...اونقدر پر می شه که یه روز مثل دل سنگ صبور می ترکه !  

می گی نه؟ خب یه روز بهت ثابت می شه ... اونروز دیگه خیلی دیره ... چون دیگه دلم از غصه ترکیده ! مثل بغضم ! 

اه. خدایا ! 

چقدر احساس تنهایی می کنم ... چرا؟ چرا وقتی همه چی داره خوب پیش میره از همیشه غمگین ترم؟ 

چرا چرا چرا؟ این نوشته ها فقط واسه دل خودمه ... واسه اینکه فکرایی که توی سرم می گذره رو اینجا بریزم تا دیگه بهشون فکر نکنم. می خوام ذهنمو آزاد کنم . 

خدایا کمکم کن . مثل همیشه !  

تو خوب می شناسی منو . جز برای خوشبختی و عاقبت بخیری ، دعایی ندارم ! 

کمکم کن که این همه تنهایی منو به تو نزدیکتر کنه ، نه دورتر! 

راستی چرا با وجود این همه دوست و آشنا بازم احساس تنهایی می کنم؟ نمی دونم!  

یعنی می دونم .... تو هم می دونی! همه چیزو به خودت سپردم ! 

عاقبتمونو ختم به خیر کن ! 

دوستت دارم ... دوستم داشته باش! 

مهربانترینم ، مهربانمو به تو می سپارم ... در پناه خودت حفظش کن .