داستان دیوانگی!

داستان دیوانگی ! 

امروز sms یه پسره رو خوندم که در جواب کمک خواستن یکی از دخترا نوشته بود ( دختره برای پروژه کارشناسیش از پسره خواسته بود که فردا بیاد دانشگاه کمکش کنه!) 

اونم در جوابش نوشته بود: با اینکه به تک تک ثانیه های فردا احتیاج دارم ولی دلم نمیاد شما رو تنها بذارم. نمی خوام خاطره بدی از من تو ذهنتون بمونه. فردا حتما میام. 

چه پسره با معرفتی! چه همکلاسی های خوبی داشتم ولی چشمم رو بسته بودم و نمی دیدمشون. تو این 4 سال فقط یه نفر رو دیدم و بهش فکر کردم . اونم به خاطرغرورش! اول به خاطر غرورش ازش بدم میومد, بعد به خاطر همون بهش علاقه پیدا کردم چون فکر می کردم مهربونیش بیشتر از غرورشه! خودمم دختر مغروری بودم و هیچ پسری رو در حد خودم نمی دیدم که بخوام تحویلش بگیرم. تازه نمی خواستم اشتباه قبلیم دوباره تکرار بشه و ناخواسته یه نفرو عاشق خودم کنم که هیچ علاقه ایی بهش ندارم . 

و بین اون همه پسر کسی نبود که ازش خوشم بیاد! (عجب مشکل پسند!!!) 

خیلی با خودم کلنجار می رفتم که چطور بهش بفهمونم که دوستش دارم. یه مدت بی خیالش می شدم ولی نمی تونستم از فکرش بیرون بیام . اون فهمیده بود ولی تحویلم نمی گرفت! دلیلشو می تونستم حدس بزنم , چون موقعیتی واسه ازدواج نداشت .از اونجا که فقط دو روز در هفته میومد دانشگاه فهمیدم داره واسه ارشد می خونه. حداقل 2 سال درس ارشد , 2 سال هم سربازی ( البته حالا شده 1.5 سال ) , نمی تونست به ازدواج فکر کنه و می دونستم که اهل دوست دختر و این حرفا نیست! منم نبودم! با این فکرا خودمو منصرف کردم.

ولی شمارشو گیر آوردم و تا کنکور ارشد منتظر موندم ,چند روز بعد بهش اس ام اس زدم و پرسیدم که کنکور چطور داده ! برام مهم بود که بدونم کنکورش چطور داده, فقط همین! اصلا نیتم دوستی نبود , حتی فکر نمی کردم به شماره ایی که نمی شناسه جواب بده ولی جواب داد. تازه خیلی هم گرم گرفت و باعث شد که به اس ام اس زدن ادامه بدم... 

هفت ماه گذشت... 

و حالا می بینم چه راحت به خاطر خودش , غرور منو شکست!   

کاش لااقل نگذاشته بود خاطره بدی ازش تو ذهنم بمونه! الان فکر می کنم اصلا نمی شناسمش, واقعا نمی دونم کیه؟ همون آدم خوب و خوش قلبی که فکر می کردم یا آدم خودخواهی که جز خودش کسی رو نمی بینه و واسه کسی ارزش قائل نیست!